Trudny poranek
– Byłam szukać warzyw. Nie ma ani jednego stoiska z warzywami. Spytałam tubylca [tak wyglądał] dlaczego nie mają warzyw. Odpowiedział „Nie wiem”. Wydawało mi się, że jest mu głupio.
Na Hawajach nie znaleźliśmy stoiska z warzywami. Jeśli pomyślisz sobie, że Amerykanie są grubi, bo są głupi. Wiedz, że są grubi, bo większość z nich nie ma dostępu do zdrowej żywności.
– Tu jest jak w Tatrach, czy Ty tego nie widzisz? [w domyśle: „po co my tu w ogóle przyjechaliśmy?„]
– Nie mogłam spać całą noc, oglądałam Twoją… poza tym chrapałeś. Znowu nie spałam całą noc!
Tak zaczął się 17. dzień podróży dookoła świata. Zagryzłem zęby i starałem sobie tłumaczyć, że to tylko zmęczenie. Rzeczywiście byliśmy zmęczeni.
Odnaleźć szlak
W bardzo profesjonalny sposób zbieraliśmy dane na temat szlaku, który postanowiliśmy dziś przejść. B. wybierała zdjęcia zdjęć z albumu o hawajach, który przewertowała wczoraj w Walmarcie. Ja próbowałem połączyć się z Internetem i sprawdzić polecane szlaki na stronie parków narodowych. Padło na szlak z trudną do wymowy nazwą aaacośtam. Prawdopodobnie początek szlaku był na drodze do parku Koke`e. Wyruszyliśmy więc, pytając co jakiś czas o właściwy kierunek. Jednak nie potrafiliśmy wymówić nazwy szlaku, więc ludzie też nie rozumieli gdzie chcemy jechać.
Dopiero w miejscowości Koloa, miłe Panie uczestniczące w pikniku rodzinnym utwierdziły nas w przekonaniu, że podążamy w dobrym kierunku. W międzyczasie trzeba było zakupić krótkie spodenki dla mnie. Te zdobyte ze znanej sieci odzieżowej na całym świecie wytrzymują około siedmiu dni intensywnego zwiedzania. Po drodze, zarówno w jedną jak i drugą stronę, mogliśmy ponownie podziwiać okolice Wielkiego Kanionu Pacyfiku.
Awawāpuhi znaczy węgorz
Dojechaliśmy. Kanapki, które przygotowaliśmy podczas śniadania zostawiliśmy w samochodzie, a ze sobą wzięliśmy tylko wodę. Przy wyjściu spotkaliśmy grupę sympatycznych Niemców. Wspominałem, że każdego Amerykanina, z którym rozmawialiśmy pytałem na kogo będzie głosował w wyborach prezydenckich? Nikt się nie przyznawał, że wybierze Trumpa. Jak w Polsce.
Szlak o długości nieco ponad 5 km łącznie, wiedzie przez tropikalny las. W drodze do końca, czyli punktu widokowego dolin Nu`alolo i Awa’awapuhi cały czas się schodzi. Za to droga powrotna jest oczywiście pod górę. Można też zboczyć ze szlaku i kontynuować piszą wędrówkę dalej, jednak nie wychodzi się do parkingu, na którym zaczął się szlak Awa`awapuhi.
Po około dwóch godzinach doszliśmy do punktu widokowego. Wszyscy, których mijaliśmy po drodze zapewniali, że widok zapiera dech w piersiach. Nikt nie wspominał… Doszliśmy. Widzialność 5 metrów. Razem z nami Polish-American z żoną, który tłumaczy nam, żebyśmy czekali. Pogoda w takim miejscu zmienia się z minuty na minutę. Czasami cała dolina jest we mgle, a po kilku sekundach rozjaśnia się. Więc czekamy w gęstej mgle, licząc ile możemy tak jeszcze czekać, żeby zdążyć wrócić przed zachodem słońca.
Przyroda uczy cierpliwości i pokory. Udało się. Było warto! Po lewej stronie ujrzeliśmy strome klify doliny Nu`alolo, a nieopodal po prawej – dolinę Awa`awapuhi, wąski kanion, w którym meandruje strumień wpływając do oceanu. Widzieliśmy kilkanaście tropikalnych ptaków nazywanych koa`e kea (prawdopodobnie Phaethon lepturus, tylko te nasze wydawały się mieć zawinięte ogony). Są koloru białego z charakterystycznym, długim ogonem. Coś cudownego. B. wykrzyknęła – Rajski ptak. Już nie byliśmy w Tatrach.
Niestety lub stety nie byliśmy na tyle brawurowi, by wyjść poza obszar dozwolony. Jednak w Internecie kilka osób umieściło nagrania jak wielka przygoda czeka odważnych lub mało roztropnych.
Pralnia i burbon
Wieczorem złamałem prawo stanowe. Pojechaliśmy do supermarketu. Kupiłem butelkę burbonu z Kentucky Jim Beam. Potem rytualne pranie. Już wiedzieliśmy, dlaczego na amerykańskich komediach romantycznych ludzie zakochują się w pralniach. Amerykanie spędzają tam wiele dni na przestrzeni roku. Nie mają pralek w domach. W wielu stanach, jeśli nie we wszystkich, alkoholu nie może pić w samochodzie nawet pasażer. Co więcej, otwarta butelka może znajdować się tylko w bagażniku. Tak, żeby nie kusiła. Postanowiłem złamać ten zakaz. Na tylnym siedzeniu samochodu wziąłem łyk, a może dwa, burbonu. Nie był taki zły. Może nie odważyłbym się tego zrobić, gdyby nie kierowca obok, który bez skrępowania palił trawę. Oczywiście ja nie prowadziłem samochodu.