To był wspaniały pierwszy dzień czerwca. Udało mi się skrupulatnie zwiedzić petersburski Ermitaż.
To było dla mnie ważne. Dla Ermitażu do Rosji chciałem polecieć.
Bogactwo tego miejsca, dosłowne w sensie ilości złota i niedosłowne – bezcennych zbiorów sztuki, przygniecie każdego. Trudno ustać na nogach nie tylko z wrażenia. Trzeba mieć dużo siły fizycznej, żeby zobaczyć każdą z sal tego wielkiego muzeum.
Ermitaż
Na nieszczęście, najciekawsza dla mnie część ekspozycji nie znajdowała się w głównym pałacu, a obok, w Budynku Pracowników1.
Jednego ze swoich ulubionych artystów, Kandinskiego, którego poznałem w Nowym Jorku, zobaczyłem dosłownie na sam koniec. Na prawdę trudno mi było stamtąd wyjść.
Jak zawsze wszystko zaczyna się od biletu…
Dzień wcześniej, w komunałce, w której mieszkałem dowiedziałem się od jednego ze współlokatorów o znakomitej sztuce, na której był dzień wcześniej. Ani kolega nie mówił po angielsku, ani ja nie mówię po rosyjsku. Dogadaliśmy się dzięki smartfonom. Pokazał mi na jaki spektakl kupić bilet. Miałem wolny wieczór następnego dnia, a nigdy, poza operą, nie byłem na sztuce w języku obcym.
W drodze do teatru Lansoveta
Kabaret Brechta (Кабаре Брехт)
Sztuka nazywała się Kabaret Brechta (Кабаре Брехт) i wystawiona została przez Teatr im. Lensoveta2 przy Władimirski pr. 12 w Petersburgu.
Premiera sztuki w reżyserii Jurij Butusow odbyła się 2 września 2014 roku. Scenariusz oparty był na tekstach Bertolta Brechta. Muzyka Kurta Weilla była, jak to w kabarcie, nieodłączną częścią tej trzy godzinnej uczty.
Sztukę odegrali młodzi aktorzy, którzy z powodzeniem wykonywali na żywo piosenki w języku niemieckim, angielskim, francuskim i rosyjskim. W scenariuszu Kabaretu znajdują się teksty Brechta. Spektakl przybliża życiorys niemieckiego dramturga.3
Gdzie zjeść kawior w Rosji? W teatrze, podczas antraktu 
Widownia Teatru
Bertolt Brecht
Urodzony się w 1989 roku w Augsburgu człowiek teatru. Najbardziej znanym dziełem jakie napisał była Opera za trzy grosze. Z uwagi na czasy w jakich przyszło mu żyć, jego życiorys był bardzo bogaty. W 1949 wrócił do NRD ze Stanów Zjednoczonych, gdzie został oskarżony o działalność komunistyczną. W podzielonym Berlinie mianowano go dyrektorem nowo utworzonego teatru Berliner Ensemble. 4
Aktorzy
Wszyscy aktorzy reprezentowali ponadprzeciętny poziom. Zwłaszcza, biorąc pod uwagę, że jest to teatr studyjny. Jednak aktor grający tytułowego bohatera zwrócił moją uwagę szczególnie.
Rolę Bertolta Brechta zagrał Siergiej Wołkow (Сергей Волков). Nie bez powodu w 2016 roku zastał za to wyróżniony Złotą Maską Teatru Narodowego za najlepszą rolę męską. Kiedy wróciłem do komunałki i zacząłem szukać jego życiorysu, zobaczyłem jego zdjęcia bez charakteryzacji. Moja pierwsza myśl – cholera on jest bardzo młody!
Siergiej Wołkow urodził się 15 marca 1993 roku w Dzerzhinsk, w obwodzie Niżny Nowogród. Ukończył SPSATI (kurs A. Ya. Aleksakhina)56 w 2014 roku i został przyjęty na studia w Teatrze Lensovet.
Był reżyserem i wykonawcą roli Raskolnikowa w spektaklu Zbrodnia i kara. Poza tym grał w Spine Flet, Niels Wanderings (Nils), Wedding (Drunkard).
Wołkow opuścił Teatr Lensoveta w 2018 roku.
Na czym polega mój zachwyt nad Wołkowem?
Wołkow nie widząc, że nie znam ani Brechta ani języka rosyjskiego sprawił, że spotkałem Brechta w Petersburgu. Do dziś jestem zachwycony przede wszystkim tym, jak aktor radził sobie z głosem. Świadomie i mądrze wykorzystywał każdy wydobywany dźwięk, by porwać widza. Świetnie mu się to udało.
video na stronie godliteratury.ru
Maskę jaką „sprzedał mi” Wołkow podczas Kabaretu najlepiej opisuje moje zaskoczenie, kiedy zobaczyłem go na zdjęciach. 25-latek o aparycji „chłopaka z sąsiedztwa”, potrafił bez najmniejszego wysiłku podczas sztuki zagrać mężczyznę dojrzałego i doświadczonego.
Skuteczne oszukanie widza na teatralnej desce, „sprzedanie mu” maski jest, tym co w teatrze lubię najbardziej.
O sztuce nie dało się zapomnieć tamtego wieczoru, pierwszego dnia czerwca. Wracałem podekscytowany do swojej komunałki. Podróże są fascynujące. Przed przyjazdem do Sankt Petersburga marzyłem o zobaczeniu Ermitażu, a do końca życia nie zapomnę o sztuce jaką zobaczyłem w Teatrze Lansoveta.